خلق من

آنجا که همه چیز رنگ می بازد در مقابل ستایش
آنجا که همه چیز نفی می شود در نگاه های ساده
آنجا که بدنبال قلبی برای فهمیدن قلب خود را نابود می کنیم
آنجا که بدنبال حرفی برای زدن تمام اعتقاداتمان را تغییر می دهیم
آن جا که برای گرفتن دستهای گرم دروغین تمام دیده ها را نادیده می گیریم
آنجا که برای نشان دادن بزرگی خود را حقیر می کنیم
آنجا که تمام دغدغه ها پذیرفته شدن از سوی کسانیست که نپذیرفتیم
آنجا همان جایی است که نه از من خبری است نه از ما
آن جا هیچ چیز نیست چون منی نیست
آن جا همه چیز به ظاهر هست اما ظاهر تا کجا می نماید
من به ما اعتقاد ندارد تا من نباشد
پس چرا بدنبال مایی هستیم برای یافتن من؟؟
من با ما کشف می شود اما هیچ گاه با ما خلق نمی شود
هیچ گاه
هیچ کاه